Afgelopen zaterdag op 22 mei 2004 is er voor de Nederlandse Horrorfilm HORIZONICA een scene opgenomen met meer dan 400 figuranten. Vijf crewleden van Cauldron zijn daar geweest en we hebben daar met veel plezier gefigureerd als levend lijk.

Neem vooral even een kijkje op http://www.horizonica.nl

Er is een hele pagina gewijd aan deze bijzondere opnamedag. De foto's en anekdotes zijn zeer de moeite waard! Hier vindt je enkele waar Cauldron mensen op staan.

• Het relaas
• Fotos !
• http://www.horizonica.nl

En jaah. Tijd voor een verhaaltje.

Het was zaterdag 22 mei 2004 en op het ongoddelijke uur van maar liefst half 11 in de ochtend trof ik Cora en Rene op het station van Eindhoven. Aangezien het heeerlijk weer was besloten we onder het genot van een kopje thee en de meegebrachte soesjes van de late morgenzon te gaan genieten. Na slechts een luttlele 10 minuten kwamen Migs en Koen ons al ophalen. Ze waren keurig op tijd! Rene was daar zo ontzettend blij mee dat hij in zijn enthousiasme de soesjes verdronk in zijn thee. De soesjes waren gelukkig niet boos....

Na het grote halen van aanvullend voedsel stapten we in de auto en gingen we op weg naar de filmset van Horizonica. SPANNEND!!!! Dat was het zeker! Aangezien we iets te laat waren werden we gelijk ontboden naar de set om te repeteren. Nu hoor ik je al denken. "Repeteren met 400 zombies?" Nou, wij hadden de eervolle taak van hoofdzombies! We stonden vooraan en kwamen prominent in beeld!!! Cora, Rene en ik werden samen met een lijk en twee begeleiders bij een wit autootje gepland. We moesten haar van verschillende kanten benaderen en op eten. Nou was ons lijk niet zo dood als het klinkt hoor. gelukkig speelde ze alleen maar lijk. Ze heet Nancy en we hebben ons kostelijk vermaakt met haar. "Heey lijk!" Na een stuk of 10 keer repeteren van ons kleine stukje kwam de verrassing samen met de goedkeurende blikken van de choreografe. We zouden maar liefst 15 seconden in beeld komen!!! Op wolkjes dreven we terug naar de loods waar we een hapje wilden gaan eten. Dat ging jammer genoeg niet door. We werden gelijk naar de make up afdeling gestuurd. Hier werd ons een bijpassen zombie make upje aangemeten. Nu spreekt het voor zich dat dat wat verder gaat dan je doorsnee mascara De mascara kwam er niet aan te pas. In zo'n 3 kwartier werden we toegetakeld met prachtige protheses, wondpreparaat en shimk. Het resultaat was waanzinnig!

De rest van de dag verliep rustig. Het was inmiddels een uur of 3 en de scene werd pas om 11 uur 's avonds opgenomen. De tijd werd nuttig besteed met het werven van larpers, vergaderen, het laten vastplakken van wondpreparaat en de inmiddels binnendruppelende zombies bang maken De avond kroop gestaag dichterbij en er wachtte nog een verrassing. Migs werd bevorderd tot begeleider en had een extra moment van glorie toen hij een stuk of 30 zombies richting set mocht begeleiden. De roes van de voorbereiding was magisch. Het bloed spatte letterlijk in het rond op de special effects afdeling en de vreselijk lieve crew leden zorgden dat ik een paar kniebeschermers kreeg, iets waar mijn inmiddels blauwe knieen heel erg blij mee waren.

Tussendoor mochten wij met zijn 5en assisteren met het geven van een massa zombieles. Iedereen moest ons nadoen! Toen brak het moment aan! een voor een vertrokken de groepen richting set op de klanken van (hoe kan het ook anders) Zombie van de Cranberries. Op dit moment was ik zeer verguld met mijn meegebrachte zaklantaarn. We zaten namelijk in een donker bos...

Een spookachtig blauwe gloed verlichtte het bos. Aangekomen op de set ging iedereen na even wachten op zijn plaats staan. Ik kroop op de moterkap van de auto en keek rond. Van waar ik stond kon ik minstens 100 zombies zien. Bebloede, verwrongen figuren, stil en afwachten. De resterende 300 zombies stonden jammergenoeg buiten mijn gezichtsveld. Mijn handen druipend van het bloed en ja!! daar klonken de magische woorden! "Stilte op de set!" Iedereen viel stil... Je kon een spel horen vallen.

"Geluid!" "Ja!"
"Camera 1"... "Ja!"
"Camera 2" ... "Ja!"
"Camera 3" .........
..
"nee.."

Nee he... Er werd hier en daar gelachen. Maar het probleem was binnen no-time gefikst.

Voor de tweede keer viel de set stil en nam iedereen zijn posities in. De regiseur riep weer allerlei dingen maar we wachtten allemaal op dat ene woord. Ik kon Nancy nauwelijk zien door de voorruit, maar ik rook het bloed De seconden tikten weg.....